hipsters en happy hours

Dit weekend besloten we Ibarra te ontvluchten naar Zuiderse oorden. Na een busrit van 12 uur kwamen we eindelijk aan in Cuenca, de derde grootste en tevens de mooiste stad van Ecuador. Alsof we voor een maand vertrokken, hadden Kim en Sofie een voedselvoorraad ingeslagen die een heel leger kon voeden (even uit het oog verloren dat het een nachtbus was). Er moest maar eens iets mislopen: een panne, een aardbeving, een Apocalyps,... De motor van de bus werd wel degelijk heel heet, ondervond Lotte na haar dutje op de vloer.

Toen we aankwamen en onze tassen in ons prachtig hostel hadden achtergelaten, gingen we op ontdekking in Cuenca. Onderweg werden we aangetrokken door een bordje: HAPPY DAY 2x1 cocktails van 8 AM tot 4 PM. We besloten het weekend goed in te zetten met een lekkere daiquiri, omwille van ethische principes wachtten we nog 3 minuten tot het 12 uur was. Een cocktail konden we krijgen maar een nachoschotel helaas nog niet.
Net toen we de toerist wouden gaan uithangen, begon het te regenen. Een echte tropische regenbui zoals je ze alleen hier hebt. Omdat we door het weer niet veel nuttigs konden doen, bladerden we wat in een toeristenboekje. Hierin kwamen we het heel verleidelijke Banos de Cuenca tegen, een spa met modderbaden, hete baden, stoombad en veel meer. Na zo een lange busrit hadden we dit wel verdiend kwamen we overeen ;)

Zaterdag waren we al vroeg uit de veren om de toerist uit te hangen, iets wat vrijdag niet gelukt was. Eerst gingen we op zoek naar een ontbijt, na meer dan een uur rondlopen vonden we eindelijk iets open dat aan onze eisen voldeed. Het leven in Cuenca begint pas vrij laat, dit zou wel eens te wijten kunnen zijn aan de vele happy hours... Na ons ontbijt gingen we op zoek naar een dessertje in de chocoladefabriek van Cuenca. Viel dat even tegen, deze was helaas nergens te bespeuren net zoals de hoedenfabriek. Ons toeristische boekje is dringend aan vernieuwing toe. Hoe slecht onze dag begon, zo goed eindigde hij ook: namiddag bezochten we talrijke kerken en artisanale marktjes waar we de nodige souvenirtjes insloegen. Sofie kreeg een terugval van haar shopverslaving en eindigde met 7 sjaals en een dozijn aan nieuwe juwelen. Niet goed voor de portemonnee ?

Cuenca is een wondermooie stad vol met leuke kerkjes, kathedralen, marktjes en mooie gevels. We kwamen meer Amerikanen dan Ecuadorianen tegen. Het hipsterniveau bereikte zijn hoogtepunt met veel man-buns, flodderbroeken en sandalen. We bezochten de mooiste bloemenmarkt van de wereld volgens National Geographic, waren wij even teleurgesteld toen we daar 4 bloemenkraampjes zagen staan. Daarna stond nog een stevige wandeling naar een mirador (uitzichtpunt) op de planning, maar toen brak er weer een stevige bui los die ons de bar in dwong, lang leve de Happy Hours in Cuenca. Wanneer die in de ene bar afliep, vonden we een blok verder wel een andere bar die wel nog happy hour deals had. Een leuke dag die afgesloten werd met een paar shotjes van het huis. Ingrediënten: Blue Caracao, Tequila, Rum en Vodka. Euhmmmm….

De laatste dag in Cuenca gingen we, op aanraden van vele bronnen, Ingapirca bezoeken. Hadden we ons toch weer efkes laten vangen, 3u heen en 3 uur terug op de bus terwijl we daarna nog 12u op de bus moesten zitten naar Ibarra. Sjongejonge , volgende keer meer info opzoeken. Het leukste aan de ruïnes waren de lama’s. Busritjes van 12 uur zijn wel handig om blogs te schrijven.

Buenas noches xxxx

Mais, rijst en veel zon

Deze week kwamen we tot het besef dat we hier nog maar één maand hebben op het schooltje, dit veroorzaakte lichte paniek want er is nog zo veel dat we hier willen doen! We begonnen met het duurzame spelmateriaal beter uit te werken, omdat we graag iets willen achterlaten wanneer we vertrekken. Daarom zetten we onze excursie naar de goedkoopste schrijnwerker verder, na hééél veel uitleggen en uitbeelden, begrepen ze eindelijk wat we wouden. We hebben nu 5 spelletjes besteld, waaronder een evenwichtsbalk, houten blokken etc. We houden ons hart vast voor het resultaat ?. Ook hadden we een leuk ideetje om voor elk kind een plankje met krijtverf op te maken, maar krijt blijkt hier uit de prehistorie te komen. De juffen appreciëren hun smartbord veel meer.
Dan hebben we ook een paar dingen zelf in elkaar geknutseld, bijvoorbeeld een beetje reclame voor de PXL. Samen met de kindjes maakten we in het groot de letters van PXL die zij dan mochten inkleuren op verschillende manieren. Memory kennen ze hier totaal niet, dus besloten we hier verandering in te brengen. We maakten allemaal verschillende papiertjes in ijsjesvorm, met een stokje eraan en dan moesten zij de paartjes zoeken. Dit zorgde voor veel lekkerbekjes op de schoolbanken. Na dit spelletje kon Kim het niet langer weerstaan dus moesten we wel een ijsje gaan eten ?.
Het laatste, en misschien wel leukste spelmateriaal wat we deze week gemaakt hebben zijn de rijst/maïszakjes. Na een middag op sokken- en rijstjacht te zijn gegaan, konden de kindjes hiermee aan de slag. Allen het voelen van het materiaal vonden ze al superfascinerend, daarna mochten ze zelf hun sokje vullen en tekenden wij er een gezichtje op. Nog nooit waren de kinderen zo lang stil en geconcentreerd aan het werk.

Na deze productieve week beloonden we onszelf met een weekendje braden op het strand in Atacames. Kort samengevat: kokosnoten, cocktails, leuke strandbarretjes, kaartspelletjes en heel veel zonnecréme. Helaas niet genoeg, Kim en Lotte waren de “camarones” (scampi’s). Het was een super weekend, we werden als reinas ontvangen bij de tante van Sofie en zoals de echte toeristen deden we ook een toertje op de banaan (tot grote spijt van July, die veel te veel water binnenkreeg). Kim en Lotte genoten vanuit een parasail van een mooi uitzicht over de streek. Maar goed dat we zo goed gechilled hadden tijdens het weekend, want de terugrit was een heel avontuur. Om jullie een beeld van de ernst van de situatie te geven: Lotte begon griezelverhalen tegen Kim te vertellen, zij kon hier niet mee lachen. Wat was er nu gebeurd, wel, we zaten met 9 in een minibusje dat al wat jaren op zijn teller had, de heenrit was geen probleem want dat was bergaf. De terugrit was een ander verhaal, hier werd het letterlijk heet onder de poep van Arturo, Sofie haar papa en tevens de bestuurder. De motor was aan het oververhitten, geen probleem zou je denken, behalve dan dat we in the middle of nowhere zaten. We waren al zeker 40 km aan het rijden zonder een huis tegen te komen. Met veel geluk kwamen we, na enkele kilometers tegen 10km/u te rijden, eindelijk een huisje tegen (een beetje louche, geen ramen en veel prikkeldraad). Na ettelijke liters water over de motor was ons probleem ‘opgelost’, maar goed want het was al aan het schemeren en de mist kwam op. Perfect horrorscene dus.
Eind goed al goed maar toch niet zo goed voor Sofie en Kim die nog een week rondliepen met vettig haar. Dank aan de vaseline die de vlechtjesdames rijkelijk over hun haar smeerden. Gelukkig bood internet na talrijke keren wassen met shampoo de oplossing: BLOEM! Problem solved.

Ons voornemen voor deze week: GONG café bezoeken. Al zeker 10 mensen hebben ons gezegd dat dit de moeite is, de doorslag kwam echter dit weekend van een Zwitser in Atacames die ons dit café aanraadde. Het lot probeert ons iets duidelijk te maken ?

Toedels xxx

wachten, wachten, wachten en schommelen

Net zoals in België is carnaval hier een reden tot feest en vakantie! We keken enorm uit naar het verlengde weekend dat we samen met de familie van Lotte in Ambato zouden doorbrengen. Vrijdag bespraken we nog voor een laatste keer hoelaat we zouden vertrekken zaterdag, tijdens een lekkere zelfbereid maaltijd. Lekker voor ons, de familie leek pasta met heel veel groenten maar niets te vinden, de brownie daarentegen had meer succes.

Zaterdag zaten we met z’n drieën om 6 uur stipt klaar om pas om 8:30 te vertrekken. Op Ecuadorianen hun tijdsbesef kan je niet rekenen. Tijdens de lange autorit maakten we een tussenstop in een plaatselijk restaurantje. Onze eetlust was al snel verdwenen toen we in de etalage een gigantisch karkas van een varken zagen hangen met alles erop en eraan. Het werd nog beter toen het restaurant hun voorraad vlees moest bijvullen en een man met zaag en mes het karkas in stukken begon te snijden. Een beetje entertainment bij het eten, altijd leuk …

We kwamen dus veel later dan verwacht aan bij de familie in Ambato. Zoals het hoort een warm welkom en opnieuw veel eten. Lotte staat ondertussen al bekend als een moeilijke en economische eter (eet weinig). Omdat onze eetlust van die middag nog niet was teruggekeerd en we bedankten voor de soep was dit de grap van het weekend. Ecuadorianen kunnen heel lang blijven lachen met hetzelfde mopje, ondervonden we toen in levende lijve. Zo lachen ze Lotte al meer dan een maand uit met de vraag of er malaria muggen aan zee zijn. Omdat we deze dag niet veel nuttig gedaan hadden, gingen we ons uitleven in the mall, met 10 in een auto gingen we op weg. Toch iets nuttigs aan de dag, Lotte en Sofie deden een koopje! We sloten te avond af met typische Ecuadoraanse muziek in het stadscentrum van een “bekende” groep.

Zaterdagavond hadden ze ons op zijn minst 10x gezegd dat we om 6 uur klaar moesten zijn om te vertrekken naar een carnavalsstoet in de stad. Dit is een heel bekend festival waar mensen uit heel het land en erbuiten naartoe komen. Daarom dat we al vroeg moesten vertrekken om plaats te vinden. Naïef als dat we zijn, stonden we om 6 uur klaar om te vertrekken. Net zoals in België gaat carnaval hier gepaard met heel wat alcohol en enkele aangeschoten familieleden keken verbaasd op toen Lotte om 6 uur de keuken kwam ingewandeld. Zij waren de hele nacht opgebleven en wouden nog gaan douchen en slapen. Uiteindelijk vertrokken we om 9u pas naar de stoet en vonden uiteraard na heel lang zoeken pas plaats.

De stoet kan je het best vergelijken met optochten zoals in Brazilië. Veel gedans en weinig kleren! De praalwagens zijn versierd met bloemen en fruit, vanboven staat altijd een carnavalskoningin. Jammer genoeg voor ons waren er geen koningen te bespeuren.

We hoopten namiddag nog iets leuks te doen in Amabato. Helaas gingen de ouders slapen en zaten wij opnieuw te wachten. In geen al te goede moed besloten we het heft in eigen handen te nemen en Ambato te verkennen. Ons humeur werd er niet beter om toen we letterlijk op elke hoek van de straat bespoten werden met schuim. De 1^ste keren negeerden we het met een zucht, de keren erna kwam er heel wat gevloek aan te pas. Moesten we niet sneller een restaurantje gevonden hebben, hadden er misschien zelfs traantjes kunnen vloeien. Gelukkig werden we net op tijd binnen gelokt door een net iets te opdringerige ober. Daar geraakten we van ons slecht humeur af door middel van een paar pintjes en een kaartspel.

Geleerd uit onze fouten, besloten om die avond heel duidelijk af te spreken om hoe laat we de volgende dag zouden vertrekken naar Banos (het paradijs voor iedereen die van extreme sporten houdt). Met behulp van Ramiro (vriendje van Gabriëla, dankzij Sofie haar tact wist heel de familie dit na het weekend) en zijn perfecte Engels, en ook een beetje schuldgevoel van de ouders van Lotte, maakten we de afspraak om om 8 uur te vertrekken. Verbazingwekkend genoeg vertrokken we die ochtend slechts met een half uur vertraging naar Baños. Nieuw record!

Het dagje Baños maakte gelukkig een groot deel van het over het algemeen saaie weekend goed. Waarschijnlijk heeft iedereen de foto’s al gezien ;) De dag begon rustig op de schommel en eindigde met van een brug af te springen (Gelukkig met koord)! De adrenaline werd weggegeten met een stukje rietsuiker.

Dinsdag vertrokken we zoals we dachten terug veel later als gepland. Na een lange rit hebben we een tussenstop gemaakt in Otovalo en daar enkele souvenirtjes gekocht.

Spaghetti en schuim

Deze week kwamen we erachter dat we al in de helft van onze stage zitten, de tijd vliegt hier!!! Omdat er toch nog heel wat dingen zijn die we hier willen realiseren, zijn we er dubbel zo hard ingevlogen deze week. We hebben met de leerkrachten geregeld dat we elke dag een LO-lesje mogen geven aan de kinderen, dit is iets waar de leerkrachten hier niet veel belang aan hechten. Daarom is dit ook een goede insteek in verband met onze bachelorproeven. Daarnaast gingen we ook op zoek naar ideetjes en voorstellen voor ‘duurzaam spelmateriaal’, en bespraken we deze met de leerkrachten. Nadat we eindelijk uitgelegd hadden gekregen dat we dit niet met ons eigen geld willen doen, maar hiervoor geld hebben ingezameld gingen ze akkoord en waren ze heel dankbaar. Hun beeld van de ‘rijke gringo’s’ viel bij dit voorval, gelukkig, wel in het water. Volgende week brengen we een bezoekje aan de plaatselijke schrijnwerker om de spelmaterialen te laten maken. Bedankt voor alle sponsoring van in België!

Ramiro had (voor de verandering) weer een verrassing voor ons in petto deze week. Dinsdag stond hij opeens op onze stageplaats: ‘vamos, vamos, vamos’ en plots zaten we in de auto op weg naar de legerbasis van Ibarra, dik tegen de zin van Kim want nu hadden we het middageten gemist (Kim + honger is geen goede combinatie, zijn we snel achter gekomen). Voorgaande week hadden we hem verteld dat we graag paardreden, en nu was hij op het idee gekomen om daar te gaan vragen of we paardrijlessen mochten volgen op de militaire piste. Hij legde ons uit dat hij een vriend had in een andere legerbasis die hem had gezegd bij wie hij terecht kon voor deze vraag. Na een half uur in de boerenbuiten gereden te hebben, kwamen we eindelijk bij de legerbasis aan. Een gigantisch domein met een nog gigantischere poort ervoor, bewaakt door 3 soldaten met eveneens een gigantisch geweer. Wij waren uiterst benieuwd hoe Ramiro dit zou gaan aanpakken. Hij stapte uit en vroeg de soldaten naar de persoon die hij moest spreken, deze bleek er niet te zijn en er was geen sprake van dat we binnen mochten. Zoals verwacht gaf Ramiro niet zomaar op, hij pleegde wat telefoontjes, we wachtten 15 minuten, hij ging nog eens babbelen met de soldaten, maar het mocht niet baten. Terwijl Ramiro dit allemaal voor ons was aan het doen, zaten wij in de auto met de slappe lach om deze ridicule situatie. Wat moeten die soldaten niet gedacht hebben. Een man die ze nog nooit in hun leven gezien hebben die efkes komt vragen of drie blanke meisjes paardrijlessen mogen volgen in hun militaire basis. We keerden terug met de bus, zonder paardrijlessen, maar attent als dat hij is gaf Ramiro ons wel 1 dollar voor de busrit.

Lotte heeft al uit haar fouten geleerd, deze week was het Sofie die zich buitensloot. Met 2 zakken vol inkopen, sportgerief, schoolgerief,… kwam ze er voor de voordeur achter dat ze haar sleutel niet meehad. Na een paar telefoontjes en berichten werd haar verteld dat ze het buurmeisje moest gaan halen, zij wist hoe je binnen kon geraken zonder sleutels. Ze probeerden met een stokje, met een muntje, met een ijzerdraadje, maar dit werkte allemaal niet. Toen kwam het buurmeisje op het idee om door het raam te klimmen (20x60 cm). Omdat het buurmeisje het typische Ecuadoriaanse figuur had, was het Sofie die zich hieraan moest wagen. Na zoveel mogelijk kleren uit gedaan te hebben, raakten haar armen en haar hoofd erdoor, vanaf daar was het verloren moeite. Ze konden maar proberen zeker? Het was nog even spannend of ze er terug uit zou raken maar dat was uiteindelijk toch gelukt. Ondertussen werd het donker en besloten ze Liss nog eens te bellen, wegen stress en onhandigheid viel de GSM op de grond, tussen al de spullen van Sofie haar handtas die nog verspreid over de grond lagen van toen ze haar sleutels was aan het zoeken. Een deel van de GSM was onder de auto gerold, toen ze deze wouden oprapen ging het autoalarm af en kwam heel de straat kijken wat er aan de hand was. Complete chaos check. Gelukkig was het buurmeisje zo lief Sofie uit te nodigen bij haar thuis voor een zeemeerminnenfilm met een thee (of eerder suiker met een beetje water). Nadat Sofie 3x gevraagd had of de film in het Spaans was, en het buurmeisje 3x bevestigd had, was Sofie best teleurgesteld omdat ze er geen woord van begreep en haar Spaans dus toch nog niet zo goed was. Toen het zusje binnenkwam in de kamer en verbaasd vroeg ‘waarom kijkt ge die film in het Chinees???’ was Sofie uiterst opgelucht. Waarom een meisje van 9 jaar een film in het Chinees kijkt als die ook beschikbaar is in het Spaans zullen we nooit weten.

Ook hier wordt carnaval stevig gevierd, niet met confetti of verkleedkleren zoals bij ons maar met heel veel schuim, als je geluk hebt. Ook wordt vaak water, rauwe eieren, modder, etc. gebruikt om op random mensen te gooien, of je ze nu kent of niet. Nergens ben je veilig … Om het carnaval weekend goed in te zetten mochten de kinderen vrijdag ook een schuimgevecht houden. De eerste 5 minuten konden wij ons nog veilig houden, totdat Romelito (de klusjesman) ons te pakken kreeg. Onze kleren vol schuim en helemaal nat waren ineens een goed excuus om niet meer naar de fitness te gaan. Meer over ons carnaval weekend in de volgende blog!

Hasta la proxima!!!

Veel liegen en een beetje stinken

Om het weekend goed in te zetten, gingen we vrijdag op zoek naar onze favoriete yoghurt plaats. Hiervoor trokken we Ibarra te voet rond en kwamen we, na meer dan een maand hier ekle dag in rond te rijden, tot de conclusie dat Ibarra eigenlijk helemaal niet zo groot. De stad lijkt gewoon enorm groot omdat bussen en auto’s veel moeten omrijden omwille van eenrichtingsstraatjes. ‘S avonds kookten we een hele menu, van artisjok tot aardappelsalade met als hoofdingrediënt look.

De volgende ochtend waren we al vroeg uit de veren om op uitstap te gaan me de familie van Sofie. Zij moesten naar hun geboortedorpje reizen om te stemmen (ja, er is min of meer een nieuwe president hier). We maakten een tussenstop in ‘la Paz’ een bedevaartsoord met een zwembad met thermische baden en helend water. De roodheid van woensdag was nog niet volledig verdwenen om opnieuw zo rood als een tomaat uit het water te komen. Insmeren met factor 50 en daarna in het water springen is geen goed idee …

Monte Olivo is een heel gezellig, ienie mienie dorpje (1straat lang) waar iedereen elkaar kent. We werden hartelijk onthaald in het huis van de oma met een gigantische maaltijd, en zoals het hoort heel veel familieleden die binnen en buitenliepen. De oma gaf ons een geheim middeltje (verse melk) tegen de verbrandheid, jammer dat Kim en Sofie kotsmisselijk worden van de geur van melk. Waarna we even siesta hielden en 3 uur later wakker werden, Oepsss ….

‘S avonds mochten we zelf kiezen welke kip we de dag erna wouden opeten. Het is de dikke, witte geworden, lekkerrrr! Ook hebben we voor de eerste keer de befaamde cuy (cavia) gezien, levend dan nog wel, wat niet vanzelfsprekend is aangezien het hier een delicatesse is en geen huisdier. Omdat er geen wifi was, besloten we oldschool het kaartspel boven te halen. De interesse van de neefjes was snel gewekt, we leerden hen verschillende Belgische spelletjes en liegen was de grote favoriet. Niet iedereen was een even goede leugenaar, een van de neefjes was zo goed opgevoed dat hij telkens ‘lo siento’ (sorry) zei wanneer hij loog, hij is dan ook pas 8 jaar.

Zondag stond de familie erop dat we de nabij gelegen rivieren gingen bezoeken. Sofie: “het stelt me gerust dat Arturo (papa gezin) meegaat, dan weet ik dat de wandeling niet te zwaar gaat zijn”. Niets bleek minder waar … De wandeling naar de rivier was aangenaam en leuk de terugweg iets minder. Het mooie wegje van 20 jaar geleden bleek niet meer te bestaan of was zo overwoekerd door netel, stekel planten. De littekens van Imbabura waren net genezen, nu staan we opnieuw vol. Na de wandeling aten we nog een heerlijk stukje (zelfgekozen) kip en daarna vertrokken we naar huis. Met vier op de achterbank en Julie (zusje van Sofie) die in slaap viel en zo bewegen voor ons onmogelijk maakte.

Ciaoooo

Heel veel pannenkoeken

Deze week hebben we enkele praktische dingen in orde gemaakt zodat we echt konden beginnen met de bachelorproeven. De ouders van de kinderen van de laatste kleuterklas kregen allemaal een brief en vragenlijst mee met uitleg over onze onderzoeken. De uitkomst van de vragenlijsten was minder vruchtbaar dan we gehoopt hadden, de antwoorden beperkten zich vaak tot enkele woorden.

Omdat het thema van de schrijfdans deze week pannenkoeken was, draaide alle activiteiten hierrond. Woensdag lieten we de kinderen schrijbelen met bloem, wat een goede aanloop was om carnaval te beginnen. De juffrouw van de laatste kleuterklas liet haar kinderen bloem over hun hele gezicht wrijven, wat voor leuke foto’s zorgde. Carnaval wordt hier heel heftig gevierd, al 3 weken is het onveilig in de stad. De kans dat je met water, bloem, eieren of modder wordt bekogeld wordt met de dag groter. Zo zijn we deze week bekogeld met een zeer goed gerichte waterballon.

Vrijdag wouden we iets anders doen en maakten we als afsluiter van de week pannenkoeken samen met de kinderen. Dit om eens andere vaardigheden te oefenen zoals tellen, inhibitie,… Van een lekker alternatief gesproken! De kinderen mochten zelf het beslag maken en kwamen daarna één voor één bij ons om zelf een pannenkoek te bakken, veiligheid boven alles!

We hebben ook de hoofden een samen gestoken om te bedenken wat we nog kunnen doen van activiteiten, en waarvoor we het ingezamelde geld kunnen gebruiken. Omdat de kinderen zoveel speeltijd hebben, zijn ze blij als ze therapie mogen doen of een alternatief aangeboden krijgen. Daarom gaan wij volgende week tijdens de vrije moment LO lesjes voor de kleuters voorbereiden. Met het ingezamelde geld willen wij vooral speelgoed voor in de klasjes laten maken zoals houten blokken, memories, gezelschapspelletjes, kersenpitzakjes maar dan gevuld met mais, etc. Dit omdat in de klasjes de focus vooral ligt op de fijn motorische vaardigheden (knippen, plakken, scheuren, kleuren, etc.) (wat ook heel belangrijk is natuurlijk) maar de intersociale en cognitieve ontwikkeling verdient ook wat aandacht.

Ramiro nodigde ons uit om woensdag deel te nemen aan een teambuilding met de profesoren van UTN, kwestie van relaties te onderhouden. Het was een leuke, vermoeiende dag. Ondanks dat het maximum 15 graden en heel de dag bewolkt was, slaagden we erin om nog roder dan een kreeft naar huis te gaan. In het weekend van hetzelfde … Deze blog volgt nog

Hasta mañana !

Dansen, schrijven en scheerschuim

Stageweek 3 zit er al op. Het was bijzonder rustig, dit was te wijten aan de vele zieken. We begonnen de week met 40 kinderen en eindigden op vrijdag met 8 kinderen. Voor ons de ideale kans op iets nieuws uit te proberen namelijk de schrijfdans. Dit leek ons interessant omdat het bijdraagt aan de thema’s van onze drie bachelorproeven namelijk: taal, bewegen en duurzaam spelmateriaal.

Hier werken ze niet met thema’s in het schooltje, in tegenstelling tot België (bv. dinosauriërs, grootouders, …) , elke dag is zo een beetje hetzelfde. Met de schrijfdans werken we elke week rond een ander thema, deze week was het zandkasteel en dat leken de kinderen wel leuk te vinden, vooral het schrijbelen in scheerschuim (al had de grootste deugniet van de klas te veel bang om mee te doen). Maar goed dat we het eerst maar met een paar kinderen hebben geprobeerd, bleek dat met ons beperkt Spaans en beperkt ritmegevoel we iets meer oefening nodig hadden dan verwacht. Het was niet simpel om de liedjes te vertalen, gelukkig hielp Pablo (onze Spaanse leerkracht) ons hier mee.

Ook voor de juffrouwen was het een heel rustige week, zij klaagden niet dat wij activiteiten hadden voorbereid. Zo konden zij koffieklets houden, op zoek gaan naar Belgische parfums en onderbroeken en voor de zieke kinderen zorgen. De juffrouw van de derde kleuterklas hielp Lotte met de eerste kinderen te testen voor haar bachelorproef.

Deze week kregen we ook voor het allerlaatst les van Pablo, vanaf volgende week hebben we een nieuwe leerkracht Spaans. Op het einde van de les gaven we Pablo Belgische chocolade, hoe dat zo lang onaangeraakt in Sofie haar tas heeft overleeft, blijft een raadsel. Pablo was heel blij ermee en nodigde ons uit om nog een laatste keer pizza te gaan eten. Wat niet zo een goed idee is, aangezien we deze week amper zijn gaan sporten omdat Kim en Lotte ziek zijn.

Aangezien we dit weekend een soort van ‘huisarrest’ opgelegd hadden gekregen van Ramiro, was het voor ons alle 3 een rustig weekend. Samen gekookt (groenten en geen rijst!), fifty shades darker gaan kijken, een bezoekje gebracht aan de kermis, en vooral schoolwerk inhalen! De gezinnen vonden het vreemd om ons heel het weekend in huis te hebben en vroegen regelmatig of we geen plannen hadden en hoe dat kwam. Gelukkig is dit het eerste en laatste rustige (lees als: saaie) weekend van onze buitenlandse stage vanaf nu zit alles volgeboekt!

Adiosssss amigosssss

Quito!

Eindelijk een grote stad leren kennen dit weekend. Alsof Ibarra nog niet groot genoeg is, werden we dit weekend op sleeptouw genomen door Gaby. Een vriend van Lotte, die ze ooit op een uitwisseling in Malta leerde kennen.

Nadat Gabriela vorige week aanbood om naar Quito te gaan, waren we onmiddellijk verkocht. Het was even spannend om dit aan de families te vragen. Maar na veel onderhandelen is het ons toch gelukt en konden we vrijdag (uiteraard een uur te laat) eindelijk vertrekken.

Eens in Quito gingen we van het nachtleven in de hoofdstad proeven in een discotheek genaamd #. Veel te duur zoals eigen aan hoofdsteden. We betaalden hier 4$ voor een 33-er (heineken voor Kim, snif snif) terwijl in Ibarra je voor 10$ 7 halve liters drinkt.

Om de “kater” de volgende ochtend door te spoelen, besloten we toe te geven aan onze chocoladecravings. We vonden een bakkerij met heerlijke brownies, koffiekoeken, muffins, etc. Daarna begon onze tour in Quito van Gaby (student toerisme). We begonnen in Yaku (of Yuka?) een museum over water, het museum was oké maar vooral het uitzicht was fantastisch. Kim amuseerde zich ook kostelijk met de bellen en zeepsop. Na een spannende busrit kwamen we aan in het historisch centrum van Quito. Gaby en een random vrouw op de bus herhaalde het niet vaak genoeg: Cuidate! Wat betekent voorzichtig zijn.

Het historisch centrum was heel gezellig, we hebben hier lekker gegeten, het paleis van de president gezien. Dit was jammer genoeg niet toegankelijk zaterdag en achteraf naar de basiliek gewandeld. Na een hele klim konden we opnieuw genieten van het uitzicht. Sofie haar kledingkeuze voor die dag was niet optimaal. De steile trappen zorgde voor gênante momenten.

Na het toeristische deel van de tour, kwamen we toe aan het gastronomische gedeelte. Toen we rond waren aan het wandelen in het centrum kwamen we toevallig voorbij een zaakje dat er heel gezellig uit zag, dit werd alleen nog maar beter toen we de menukaart zagen! We konden ineens Sofie haar weekendgoals afvinken, zowel wijn als Gin Tonic aan héééél betaalbare prijzen. In tegenstelling tot in België was de wijn duurder dan de Gin Tonic. Kim besloot net op het juiste moment een eetpauze in te lassen, en wat voor één. Gabi nam ons mee naar een zaakje waar je pizza-ijsjes kon eten (een hoorntje van pizzadeeg, waar ze de toppings en véél kaas ingooiden), waarna we terug naar de gezellige bar gingen om ons te wagen aan een kom Daiquiri, muy rico.
Daarna ging onze kroegentocht verder in een café waarvan ze ons vertelden dat er vele Belgische bieren geschonken werden, was dat even een teleurstelling toen we daar aankwamen. Desalniettemin hebben we toch lekkere (en een paar vieze) biertjes gedronken, en Kim ging voor haar 2^e portie avondeten.

Zondag, geloof het of niet, stonden we al vroeg paraat voor onze laatste dag Quito. Geen denderende nachtrust, thanks to Lotte haar verkoudheid. Om te compenseren met het vorige ontbijt, gingen we nu voor een yoghurtbeker met vers fruit. In afwachting tot het ‘Mitad del Mundo’ hebben we toegegeven aan onze laatste craving van het weekend, namelijk shoppennnn! Mitat del Mundo is een miniatuur toeristendorpje waar de evenaar doorloopt. Fysica en aardrijkskunde ontmoeten elkaar hier (vele proefjes) en Lotte en Kim bevonden zich voor het eerst op het Zuidelijk halfrond. Er was ook een planetarium met (net iets te) comfortabele zeteltjes, de voorstelling was in het Spaans en de lichten werden gedimd, perfecte situatie om wat verloren slaap in te halen dus ;)

Het weekend zat er helaas al op, en door het geweldige timemanagement van de Ecuadorianen was het weer haasten naar huis (tot Kim haar grote spijt zonder avondeten).

Moe maar voldaan vielen we snel in slaap en liep de wekker al veel te vroeg terug af.

Ciaoooooo amigos