Afgelopen weekend was ondanks amper plannen te hebben bijzonder druk. Het begon met het goede nieuws dat we vrijdagnamiddag vrij hadden, toen dachten we onszelf eens lekker te verwennen met eten van thuis. We maakte een heerlijke spaghetti wat voor veel verassing zorgde bij de Ecuadorianen. Zij begrijpen niet dat spaghetti een volwaardige maaltijd is aangezien hier altijd minstens twee soorten koolhydraten per maaltijd worden geserveerd (bijvoorbeeld rijst en aardappelen vaak met zoute popcorn erbij). In afwachting tot iedereen thuis was keken we gezellig een filmpje met zelfgemaakte guacamole en nachos.

Na even twijfelen besloten we eentje te gaan drinken in de bar waar Liss (de zus van Sofie) werkt. Omdat Gaby (als bezorgde zus) te moe was om mee te gaan, vond ze het nodig Kim een schaartje mee te geven ter zelfverdediging J . In de bar was live muziek en raakte we aan de praat (wegens plaatsgebrek) met enkele Argentijnse sportjournalisten, die ons gratis tickets (van 2 dollar) gaven om de avond erna naar een voetbalmatch te gaan kijken. Was zeker de moeite om eens mee te maken.

De zaterdagnamiddag brachten we elk met onze families door. Kim ging naar een babyshower, die zag er anders uit dan in België. Ze kreeg hier tijdens een van de vele spelletjes een heerlijke maaltijd geserveerd in een pamper. Sofie ging genieten van het mooie uitzicht bij haar thuis door te gaan joggen met haar zusje en buurmeisjes (het jammere eraan was dat ze de weg kwijt raakten).

Na de voetbalmatch zijn we het nachtleven in Ibarra gaan ontdekken samen met de zus van Lotte. We konden niet tippen aan de Ecuadoriaanse heupbewegingen maar het was zeker een geslaagde avond.

Na vier uurtjes slaap (en een beetje alcohol), liep de wekker veel te vroeg naar onze goesting af om een vulkaan van + 4000 meter te beklimmen. We hadden ons laten overtuigen omdat de wandeling maar drie uur zou duren. Viel dat even tegen … Omdat we het mentaal en fysiek duidelijk niet aankonden, vroegen we meerdere malen hoelang het nog wandelen was voor we de top bereikten. Zijn antwoord was telkens ‘nog 30 minuten’. We zijn langer dan zeven uur onderweg geweest en hebben de top niet eens gehaald. Na veel gemok, gezeur en flauwe mopjes zag de trainer in dat het beter was om terug te keren. Omdat de energie ver zoek was, lieten we ons gewoon op ons achterste de berg afgeleiden (gelukkig kunnen de vrouwen hier wonderen met naald en draad). Het uitzicht was toch de moeite en we zijn trots dat we toch zo hoog geraakt zijn (samen afzien is ook goed om te bonden hebben we gemerkt).

Wat hebben we hier uit geleerd ?? Vertrouw nooit op het tijdsbesef van een Ecuadoriaan.

Ciaooooooo