Om het weekend goed in te zetten, gingen we vrijdag op zoek naar onze favoriete yoghurt plaats. Hiervoor trokken we Ibarra te voet rond en kwamen we, na meer dan een maand hier ekle dag in rond te rijden, tot de conclusie dat Ibarra eigenlijk helemaal niet zo groot. De stad lijkt gewoon enorm groot omdat bussen en auto’s veel moeten omrijden omwille van eenrichtingsstraatjes. ‘S avonds kookten we een hele menu, van artisjok tot aardappelsalade met als hoofdingrediënt look.

De volgende ochtend waren we al vroeg uit de veren om op uitstap te gaan me de familie van Sofie. Zij moesten naar hun geboortedorpje reizen om te stemmen (ja, er is min of meer een nieuwe president hier). We maakten een tussenstop in ‘la Paz’ een bedevaartsoord met een zwembad met thermische baden en helend water. De roodheid van woensdag was nog niet volledig verdwenen om opnieuw zo rood als een tomaat uit het water te komen. Insmeren met factor 50 en daarna in het water springen is geen goed idee …

Monte Olivo is een heel gezellig, ienie mienie dorpje (1straat lang) waar iedereen elkaar kent. We werden hartelijk onthaald in het huis van de oma met een gigantische maaltijd, en zoals het hoort heel veel familieleden die binnen en buitenliepen. De oma gaf ons een geheim middeltje (verse melk) tegen de verbrandheid, jammer dat Kim en Sofie kotsmisselijk worden van de geur van melk. Waarna we even siesta hielden en 3 uur later wakker werden, Oepsss ….

‘S avonds mochten we zelf kiezen welke kip we de dag erna wouden opeten. Het is de dikke, witte geworden, lekkerrrr! Ook hebben we voor de eerste keer de befaamde cuy (cavia) gezien, levend dan nog wel, wat niet vanzelfsprekend is aangezien het hier een delicatesse is en geen huisdier. Omdat er geen wifi was, besloten we oldschool het kaartspel boven te halen. De interesse van de neefjes was snel gewekt, we leerden hen verschillende Belgische spelletjes en liegen was de grote favoriet. Niet iedereen was een even goede leugenaar, een van de neefjes was zo goed opgevoed dat hij telkens ‘lo siento’ (sorry) zei wanneer hij loog, hij is dan ook pas 8 jaar.

Zondag stond de familie erop dat we de nabij gelegen rivieren gingen bezoeken. Sofie: “het stelt me gerust dat Arturo (papa gezin) meegaat, dan weet ik dat de wandeling niet te zwaar gaat zijn”. Niets bleek minder waar … De wandeling naar de rivier was aangenaam en leuk de terugweg iets minder. Het mooie wegje van 20 jaar geleden bleek niet meer te bestaan of was zo overwoekerd door netel, stekel planten. De littekens van Imbabura waren net genezen, nu staan we opnieuw vol. Na de wandeling aten we nog een heerlijk stukje (zelfgekozen) kip en daarna vertrokken we naar huis. Met vier op de achterbank en Julie (zusje van Sofie) die in slaap viel en zo bewegen voor ons onmogelijk maakte.

Ciaoooo