Deze week kwamen we erachter dat we al in de helft van onze stage zitten, de tijd vliegt hier!!! Omdat er toch nog heel wat dingen zijn die we hier willen realiseren, zijn we er dubbel zo hard ingevlogen deze week. We hebben met de leerkrachten geregeld dat we elke dag een LO-lesje mogen geven aan de kinderen, dit is iets waar de leerkrachten hier niet veel belang aan hechten. Daarom is dit ook een goede insteek in verband met onze bachelorproeven. Daarnaast gingen we ook op zoek naar ideetjes en voorstellen voor ‘duurzaam spelmateriaal’, en bespraken we deze met de leerkrachten. Nadat we eindelijk uitgelegd hadden gekregen dat we dit niet met ons eigen geld willen doen, maar hiervoor geld hebben ingezameld gingen ze akkoord en waren ze heel dankbaar. Hun beeld van de ‘rijke gringo’s’ viel bij dit voorval, gelukkig, wel in het water. Volgende week brengen we een bezoekje aan de plaatselijke schrijnwerker om de spelmaterialen te laten maken. Bedankt voor alle sponsoring van in België!

Ramiro had (voor de verandering) weer een verrassing voor ons in petto deze week. Dinsdag stond hij opeens op onze stageplaats: ‘vamos, vamos, vamos’ en plots zaten we in de auto op weg naar de legerbasis van Ibarra, dik tegen de zin van Kim want nu hadden we het middageten gemist (Kim + honger is geen goede combinatie, zijn we snel achter gekomen). Voorgaande week hadden we hem verteld dat we graag paardreden, en nu was hij op het idee gekomen om daar te gaan vragen of we paardrijlessen mochten volgen op de militaire piste. Hij legde ons uit dat hij een vriend had in een andere legerbasis die hem had gezegd bij wie hij terecht kon voor deze vraag. Na een half uur in de boerenbuiten gereden te hebben, kwamen we eindelijk bij de legerbasis aan. Een gigantisch domein met een nog gigantischere poort ervoor, bewaakt door 3 soldaten met eveneens een gigantisch geweer. Wij waren uiterst benieuwd hoe Ramiro dit zou gaan aanpakken. Hij stapte uit en vroeg de soldaten naar de persoon die hij moest spreken, deze bleek er niet te zijn en er was geen sprake van dat we binnen mochten. Zoals verwacht gaf Ramiro niet zomaar op, hij pleegde wat telefoontjes, we wachtten 15 minuten, hij ging nog eens babbelen met de soldaten, maar het mocht niet baten. Terwijl Ramiro dit allemaal voor ons was aan het doen, zaten wij in de auto met de slappe lach om deze ridicule situatie. Wat moeten die soldaten niet gedacht hebben. Een man die ze nog nooit in hun leven gezien hebben die efkes komt vragen of drie blanke meisjes paardrijlessen mogen volgen in hun militaire basis. We keerden terug met de bus, zonder paardrijlessen, maar attent als dat hij is gaf Ramiro ons wel 1 dollar voor de busrit.

Lotte heeft al uit haar fouten geleerd, deze week was het Sofie die zich buitensloot. Met 2 zakken vol inkopen, sportgerief, schoolgerief,… kwam ze er voor de voordeur achter dat ze haar sleutel niet meehad. Na een paar telefoontjes en berichten werd haar verteld dat ze het buurmeisje moest gaan halen, zij wist hoe je binnen kon geraken zonder sleutels. Ze probeerden met een stokje, met een muntje, met een ijzerdraadje, maar dit werkte allemaal niet. Toen kwam het buurmeisje op het idee om door het raam te klimmen (20x60 cm). Omdat het buurmeisje het typische Ecuadoriaanse figuur had, was het Sofie die zich hieraan moest wagen. Na zoveel mogelijk kleren uit gedaan te hebben, raakten haar armen en haar hoofd erdoor, vanaf daar was het verloren moeite. Ze konden maar proberen zeker? Het was nog even spannend of ze er terug uit zou raken maar dat was uiteindelijk toch gelukt. Ondertussen werd het donker en besloten ze Liss nog eens te bellen, wegen stress en onhandigheid viel de GSM op de grond, tussen al de spullen van Sofie haar handtas die nog verspreid over de grond lagen van toen ze haar sleutels was aan het zoeken. Een deel van de GSM was onder de auto gerold, toen ze deze wouden oprapen ging het autoalarm af en kwam heel de straat kijken wat er aan de hand was. Complete chaos check. Gelukkig was het buurmeisje zo lief Sofie uit te nodigen bij haar thuis voor een zeemeerminnenfilm met een thee (of eerder suiker met een beetje water). Nadat Sofie 3x gevraagd had of de film in het Spaans was, en het buurmeisje 3x bevestigd had, was Sofie best teleurgesteld omdat ze er geen woord van begreep en haar Spaans dus toch nog niet zo goed was. Toen het zusje binnenkwam in de kamer en verbaasd vroeg ‘waarom kijkt ge die film in het Chinees???’ was Sofie uiterst opgelucht. Waarom een meisje van 9 jaar een film in het Chinees kijkt als die ook beschikbaar is in het Spaans zullen we nooit weten.

Ook hier wordt carnaval stevig gevierd, niet met confetti of verkleedkleren zoals bij ons maar met heel veel schuim, als je geluk hebt. Ook wordt vaak water, rauwe eieren, modder, etc. gebruikt om op random mensen te gooien, of je ze nu kent of niet. Nergens ben je veilig … Om het carnaval weekend goed in te zetten mochten de kinderen vrijdag ook een schuimgevecht houden. De eerste 5 minuten konden wij ons nog veilig houden, totdat Romelito (de klusjesman) ons te pakken kreeg. Onze kleren vol schuim en helemaal nat waren ineens een goed excuus om niet meer naar de fitness te gaan. Meer over ons carnaval weekend in de volgende blog!

Hasta la proxima!!!