Soep en kippenpoten

Onze tweede week in Centro Infantil zit er al op, over het algemeen ging er het hetzelfde aan toe als vorige week. Vooral de klusjesman helpt ons met ons Spaans waarschijnlijk om niet voor de vijfde keer dezelfde ramen schoon te moeten vegen. De leerkrachten zijn heel geïnteresseerd in België, vooral de prijzen van parfum (de mama van Sofie heeft al heel wat bestellingen door gekregen).

Dinsdag was de juffrouw van de tweede kleuterklas ziek, hierdoor moesten we onverwachts deze klas overnemen. Het was misschien eventjes een warboel maar na “enkele minuten” lukte het ons om de kinderen “braaf” aan het werk te krijgen. Wat niet simpel is als je niet kan dreigen zoals de juffrouwen doen (ik ga uw mama bellen he …. ).

Na een heerlijke maaltijd, zijnde een lekker kom soep met als extraatje een knapperige kippenpoot (niet al te smakelijk om te zien als je zelf aan het eten bent), bracht Ramiro ons een bezoekje. Het was geen leuk gesprek: het kwam erop neer dat we meer tijd apart moesten doorbrengen. Eventjes vreesden we dat ons weekendje Quito in het water zou vallen, maar met ons beste Spaans hebben we het toch gefixt gekregen. JOEPIE ! Daarnaast bracht hij ons het goede nieuws dat we geen pannenkoeken meer moesten bakken! Helaas, verwachtte hij nu de vogeltjesdans van ons (grootste nachtmerrie voor Lotte).

In de Spaanse les hielp Pablo ons met een presentatie voor de juffrouwen voor te bereiden. We hoopten vrijdag een moment te vinden waarop we de drie leerkrachten alleen konden spreken om de bedoeling van onze stage toe te lichten. Dat liep even anders dan verwacht … Alle kinderen werden in een klas aan het werk gezet en wij mochten voor heel deze klas (40 kinderen) onze presentatie doen. Natuurlijk was er veel lawaai maar gelukkig hadden de juffrouwen het perfecte chantagemiddel: bonbons. Desondanks was de presentatie heel erg nuttig, nu weten de leerkrachten wat ergotherapie is en wat wij doen.

We denken dat onze trainer ons beu gezien is. Deze week had hij vele verrassingen voor ons in petto. Zo konden we elke dag wel iets nieuws uitproberen: taekwondo, boksen en turnen. Dit zorgde voor lachwekkende momenten voor zowel onszelf als voor omstaanders (en voor Kim voor een blauwe teen). Helaas kent onze trainer het OF – OF principe niet zo goed, soms waren we in totaal meer dan twee uur aan het sporten. Als we hem zouden laten doen deden we EN cardio EN kracht EN nog een uur een andere sport per dag. We zijn benieuwd wat het volgende week zal worden.

Hasta la proxima!

Belgische kost, doopfeest, avocadobomen en pijnlijke poepen

We hebben weer een top en druk weekend achter de rug. Het begint een traditie te worden om op vrijdag Belgisch te koken. Deze vrijdag probeerden we het pannenkoeken recept uit (zie vorige blog) en maakten we hete bliksem. Deze werd gekeurd door Kim haar familie, die ons proficiat wenste met ons resultaat maar toch nog zout en rijst toevoegden. (uiteraard!) Hierna zijn we terug naar Bara del Bar gegaan, wat weer veel te vroeg gedaan was aangezien alles hier om 2 uur sluit.

Zaterdag had Kim haar familie een doopfeest. De mis begon om 11h ’s ochtends. Het was een heel gedoe om hier op tijd te geraken. De wekker liep af om 8h, we moesten eerst de kamer en badkamer poetsen, de was doen om vervolgens ons te douchen en aan te kleden. Gedoucht en gekleed gingen we naar de kapper om Gabi en haar mama hun haar en nagels te doen. 11h hebben we jammer genoeg niet gehaald, maar we hebben toch een groot deel van de viering kunnen meevolgen. Hierna gingen we naar een feesttent bij het meer. Het is de traditie dat aan elke tafel iemand een kleine toespraak houdt. Hierna werd het feest ingezet met veel eten, gedans en drank.

Lotte en Sofie gingen samen met Lotte haar zus, Gabriela, een bezoekje brengen aan haar werkplaats. Ze werkt voor een Universiteit, buiten Ibarra. Het was eens fijn om weg te zijn van het drukke verkeer en de rust te betreden. Het resultaat was prachtige uitzichten, avocado bomen en een super gezellig zaakje met heel lekker eten (nog maar eens nacho’s met guacamole).

Zondag waren we al vroeg uit de veren om in het zadel te vliegen. Via via was ons een plekje ter oren gekomen om paard te rijden, omdat Lotte en Kim fervente ruiters zijn, konden we deze kans niet laten schieten. Om 10h zaten we in het zadel, klaar om te vertrekken vanuit een prachtige stal met goed verzorgde paarden. We waren met een groep van 15 ruiters, het jongste telg onder ons was 4jaar. Een dapper jongetje met een koppige pony. Hij riep steeds ‘ayudame ayudame’ (help help) wanneer zijn pony weer maar eens de andere kant op liep. Desondanks was het een best heftige rit. Nog voor we vertrokken waren was Sofie al aan het klagen over haar poep, terwijl we nog een toch van 4 uur en vele rengaloppen voor de boeg hadden. Galopperen was niet niks wanneer er brokken modder in je gezicht vlogen (zie foto’s). Gelukkig konden de paarden en wij ons even afkoelen in een vijver.

Omdat we zo vermoeid waren door de zware tocht, vonden we dat we toch wat kentucky fried chicken hadden verdiend. Njum njum njum…

Vandaag hebben we ook een heftige aardbeving meegemaakt van 5,4 op de schaal van richter! Zo heftig dat we er niets van gevoeld hebben en er pas later van gehoord hebben!

Het echte werk kan beginnen!

Na twee weken voorbereiding zijn we eindelijk begonnen in het schooltje. Het is een kleuterschooltje dat bestaat uit 3 klasjes, in totaal zijn er ongeveer 40 kinderen tussen 2 en 5 jaar. Dit zijn allemaal kinderen van werknemers of studenten van UTN. De eerste week hebben we vooral geobserveerd en extra hulp geboden in de klasjes.

Een dag ziet er als volgt uit: vanaf 7 uur zijn de kinderen welkom op school. Om half 9 begint de lesdag met een stevig ontbijt (van zoete koekjes tot rijst met geplette bakbananen). Daarna verloopt het anders van klasje tot klasje. De kleinsten spelen nog verder, voor de andere kinderen beginnen de lessen tot 10:30 dan is er een pauze met een lekker stukje fruit. Na het fruitje beginnen ook de jongste met de les tot het middagmaal om 12 uur. De kinderen kunnen tot 17u op school blijven maar de lessen zitten er voor die dag op.

In de klasjes zelf is weinig speelgoed aanwezig vooral knutselmateriaal. De kinderen krijgen ook telkens een gezamenlijke opdracht. In België daarentegen wordt meestal in kleinere groepjes gewerkt met de juffrouw terwijl de andere kinderen in hun hoekje spelen. De lokaaltjes zijn vrij sober ingericht, er zijn geen aparte speelhoekjes maar dat is ook niet nodig want de kinderen spelen elk vrij moment buiten waar overvloedig speelgoed aanwezig is. Ze hoeven zelf geen eten of drinken mee te nemen dit krijgen ze in de school. In het algemeen merken we dat de kinderen veel zelfstandiger zijn dan in België, ze gaan dan ook van vroeger naar school namelijk 2 jaar. Ze eten allemaal zelfstandig en per maaltijd gaat er gemiddeld slechts één drinkbeker tegen de grond. ;)

De kinderen zelf zijn super nieuwsgierig naar ons. Nog nooit zoveel knuffels op een week gehad. Ook de juffrouwen zijn heel sympathiek en staat open voor nieuwe ideeën.

We hebben deze week ook voor het laatst lessen fysiotherapie aan de UTN gevolgd. Alhoewel, van “lessen” kwam niet veel in huis. Er was elke dag wel iets, van vergaderingen tot verjaardagfeestjes. Nu beginnen de examens hier voor de studenten dus zitten de lessen er voor ons op. Spaanse lessen volgen we wel nog steeds 6 uur per week aangezien wij de enige studenten zijn die deze lessen volgen.

Omdat het semester er bijna op zit, wou Ramiro zijn studenten trakteren op een snuifje Belgische cultuur. Hij wou dat wij een typisch Belgische dans voor 70 studenten en 10 leerkrachten opvoeren. Na een discussie van meer dan een uur hebben we een deal kunnen maken. Dansen wordt aan de kant geschoven, in plaats daarvan gaan wij pannenkoeken voor heel de faculteit maken. Wens ons succes.

Vergeet zeker niet de foto’s te checken!

Hasta la luego

Bloed, zweet en net geen tranen

Afgelopen weekend was ondanks amper plannen te hebben bijzonder druk. Het begon met het goede nieuws dat we vrijdagnamiddag vrij hadden, toen dachten we onszelf eens lekker te verwennen met eten van thuis. We maakte een heerlijke spaghetti wat voor veel verassing zorgde bij de Ecuadorianen. Zij begrijpen niet dat spaghetti een volwaardige maaltijd is aangezien hier altijd minstens twee soorten koolhydraten per maaltijd worden geserveerd (bijvoorbeeld rijst en aardappelen vaak met zoute popcorn erbij). In afwachting tot iedereen thuis was keken we gezellig een filmpje met zelfgemaakte guacamole en nachos.

Na even twijfelen besloten we eentje te gaan drinken in de bar waar Liss (de zus van Sofie) werkt. Omdat Gaby (als bezorgde zus) te moe was om mee te gaan, vond ze het nodig Kim een schaartje mee te geven ter zelfverdediging J . In de bar was live muziek en raakte we aan de praat (wegens plaatsgebrek) met enkele Argentijnse sportjournalisten, die ons gratis tickets (van 2 dollar) gaven om de avond erna naar een voetbalmatch te gaan kijken. Was zeker de moeite om eens mee te maken.

De zaterdagnamiddag brachten we elk met onze families door. Kim ging naar een babyshower, die zag er anders uit dan in België. Ze kreeg hier tijdens een van de vele spelletjes een heerlijke maaltijd geserveerd in een pamper. Sofie ging genieten van het mooie uitzicht bij haar thuis door te gaan joggen met haar zusje en buurmeisjes (het jammere eraan was dat ze de weg kwijt raakten).

Na de voetbalmatch zijn we het nachtleven in Ibarra gaan ontdekken samen met de zus van Lotte. We konden niet tippen aan de Ecuadoriaanse heupbewegingen maar het was zeker een geslaagde avond.

Na vier uurtjes slaap (en een beetje alcohol), liep de wekker veel te vroeg naar onze goesting af om een vulkaan van + 4000 meter te beklimmen. We hadden ons laten overtuigen omdat de wandeling maar drie uur zou duren. Viel dat even tegen … Omdat we het mentaal en fysiek duidelijk niet aankonden, vroegen we meerdere malen hoelang het nog wandelen was voor we de top bereikten. Zijn antwoord was telkens ‘nog 30 minuten’. We zijn langer dan zeven uur onderweg geweest en hebben de top niet eens gehaald. Na veel gemok, gezeur en flauwe mopjes zag de trainer in dat het beter was om terug te keren. Omdat de energie ver zoek was, lieten we ons gewoon op ons achterste de berg afgeleiden (gelukkig kunnen de vrouwen hier wonderen met naald en draad). Het uitzicht was toch de moeite en we zijn trots dat we toch zo hoog geraakt zijn (samen afzien is ook goed om te bonden hebben we gemerkt).

Wat hebben we hier uit geleerd ?? Vertrouw nooit op het tijdsbesef van een Ecuadoriaan.

Ciaooooooo

Pizza, Pizza en nog eens Pizza!

De tweede week in Ecuador zit er al bijna op. We hebben deze week vooral doorgebracht op de UTN. Na een weekje lessen psychologie zijn we geswitcht naar lessen fysiotherapie, dit sluit iets meer aan bij onze studierichting. Ook hebben we deze week nog intensief Spaanse lessen gevolgd. We hebben hier heel nuttige dingen geleerd voor tijdens de stage, zo leerden we o.a. Spaanse kinderliedjes zingen (arme leerkracht). Onze muzische talenten beperkten zich niet enkel tot de Spaanse les, zo hebben we ons woensdag gewaagd aan een traditionele Ecuadoraanse dansles. Gelukkig dat niemand filmde, we werden mooi te kijk gezet in het midden van de groep. In elk geval had iedereen pret.

Omdat donderdag de motivatie om naar de fitness te gaan ver zoek was, besloten we donderdag “el mirador de San Miguel” op te wandelen. Dit is een heuvel met een prachtig uitzicht over de stad en het Yahuarcocha meer. Dit was een flinke wandeling van een uur. De gevolgen van deze wandelen zijn nog steeds zichtbaar, een les geleerd: als we ons insmeren zeker de schouders niet vergeten … De goede voornemens zijn goed ingezet met een (bijna) dagelijks bezoek aan de fitness. Al is dat wel nodig als we hier drie maal per week op pizza getrakteerd worden of drie maal per dag rijst met kip voorgeschoteld krijgen.

Volgende week begint het echte werk, dan begint onze stage in “Centre Infantil” een kleuterschooltje dat verbonden is aan de UTN. De eerste week zal pittig zijn, ‘s ochtends om 5u30 loopt de wekker af, om vervolgens om 7 uur te starten in de kleuterklas. Dit tot 11 uur dan begint onze Spaanse les. Door onze “fantastische” vorderingen zullen we vanaf nu nog 3x per week 2 uurtjes Spaans krijgen. Op dinsdag en donderdag werken we tot 13u in Centre Infantil. Namiddag volgen we nog voor de laatste week lessen fysiotherapie op de UTN. Voor de studenten hier, zit het eerste semester er dan op en begint de vakantie of summerschool.

Om ons mentaal voor te bereiden op deze drukke periode, gaan we zaterdagavond nog even de benen losschudden in de discotheek en zondag stoom uitblazen op de “Imbabura” vulkaan met onze personal trainer.

Hasta la luego amigos!

Mannen dansend als vrouwen, heet water en mooie marktjes

Een weekend vol nieuwe belevenissen.

Het begon op vrijdagavond toen we vol goede moed "el gymnasia" binnenwandelden, daar stond een coach ons op te wachten. Hij liet ons een uur lang zweten en afzien, toen we uitgezweet waren was het dringen tijd om te vertrekken naar Caranqui om de traditionele danswedstrijd te zien. Dit was een hele voorstelling, er was een brede waaier aan deelnemers, sommigen namen het niet zo serieus en waren verkleed, van Donald Trump tot pokémon. Het was een heel interssante maar vooral grappige vertoning. Na afloop hebben we besloten om ons te informeren bij de plaatselijke dansclub om deze verborgen talenten ook bij ons tot uiting te laten komen.

Zaterdag heeft onze Spaanse leerkracht ons meegnomen naar Chachimbiro, waar we de show hebben gestolen met onze nieuwe badmutsen, die we onder lichte dwang hebben moeten kopen. Dit is een zwemparadijs waarvan het water afkomstig is van de vulkaan. Het uitzicht in de bergen was vanuit de baden fantastisch. Als het warme water je even te veel werd, kon je een plonsje nemen in het ijsberenbad (hé Lotte ;) ) . We hebben de dag afgesloten met kaas en een beetje pizza.

Zondag nodigde Liss (zus van Sofie) ons uit voor een tripje naar Otovalo en laguna de San Pablo. Otovalo is een een stadje op 20km van Ibarra, waar de natives (quechua) leven. Dit dorpje staat bekend voor de artisinale producten, gemaakt van Alpaca wol. Daar zijn we een bezoekje gaan brengen aan de plaatselijke markt, waar we we veel moeite hebben moeten doen om onze koopwoede in bedwang te houden omdat alles zo mooi was. Een paar keer hebben we toch moeten toegeven aan onze verlangens, maar hebben we wel goed afgepingeld. (terwijl we dit schijven in het park, worden we afgeleid door een nieuwe vriend die iets te eten zoekt). Na Otvalo zijn we een bezoekje gaan brengen aan Laguna de San Pablo. Het weer sloeg plotseling om en het frisjes aan het meer, waardoor ons bezoek maar van korte duur was, maar wel zeker de moeite! We sloten onze dag, voor de verandering, af in een fastfoodketen.

Hopelijk staat onze trainer ons straks terug op te wachten! (al kunnen we nog steeds onze armen niet bewegen, terwijl we de meeste oefeningen met de lichtste of zelfs zonder gewichten deden, fataal)

Ook deze week hebben we veel planen maar daarvan houden we jullie nog op de hoogte.

Hasta La Vista!!

Eerste ervaringen op school!

Hóla!

We zitten net in een restaurantje en hebben even tijd om aan de blog te werken. Het eten is hier vrij eentonig en na een lange zoektocht hebben we eindelijk een plaats gevonden waar je iets anders dan rijst met kip kan eten. Dat krijgen we hier soms drie keer per dag voorgeschoteld als middag, diner en ontbijt! Het bestellen van het eten liep niet zo makkelijk, na een dialoog van een half uur zijn we in spanning aan het wachten wat we op ons bord gaan krijgen.

De afgelopen dagen hebben we heel wat meegemaakt. Van Ramiro onze mentor (we mogen hem ‘papa’ noemen) kregen we een namiddag vrij om samen met de gastgezinnen de bus te leren nemen. Dit was een hele opdracht! Lotte kan meestal met haar papi (vader van haar gastgezin) meereizen van school naar huis en omgekeerd. Maar die ene keer dat het niet mogelijk was, besloot ze de taxi te nemen. Niet veel later stond ze voor een gesloten deur en kwam tot de conclusie dat haar sleutels in huis lagen en dat haar belwaarde op was. Uiteindelijk heeft papi zijn les onderbroken om voor haar de deur komen op te doen.

Iedereen is hier heel bezorgd om ons, soms net iets te. Bijvoorbeeld maandagnamiddag zaten we met ons drieën bij het gastgezin van Lotte enkele praktische zaken in orde te maken, toen plotseling Gabriel (papi van Lotte) en Gaby (de zus van Kim) binnenwandelen. Gaby was blijkbaar al wenend bij Gabriel aangekomen omdat ze zich zorgen maakte om Kim. Uiteindelijk heeft Gabriel Kim naar huis gebracht en hebben we met zijn allen nog een lekker helados (ijsje) en pan de leche gegeten in het café van Kim haar gastgezin.

Ook de lessen Spaans zijn volop bezig, de leerkrachten zijn heel enthousiast. Bij de foto’s vinden jullie een selfie van ons met een van de Spaanse leerkrachten. Vandaag nodigde een van onze leerkrachten ons uit om op haar school eens te komen kijken in een kleuterklas zodat we meer specifieke vragen konden stellen over wat we nog willen leren. We dachten dat we het Spaans al goed onder de knie hadden maar dat viel even tegen in de klas. De kinderen zijn heel enthousiast en babbelen heel veel en heel snel. Spaanse lessen zijn zeker nog een must.

Samen met Ramiro hebben we gisteren “Centre Infantil” bezocht. Dit is het schooltje waar het eerste deel van onze stage zal doorgaan. We zullen hier elke voormiddag ongeveer 4 uur kunnen helpen en namiddag volgen we gewoon lessen op de UTN. De leerkrachten waren heel vriendelijk en enthousiast. Ramiro had nog een verassing voor ons in petto! We hadden nog even tijd voor de lessen en hij bracht ons naar “Mirrador San Miguel”. Dit is een berg met een prachtig uitzicht over heel Ibarra op 5 minuutjes van de UTN. Foto’s hiervan zetten we nog op de blog!

Dit weekend hebben we al veel plannen! Hierover maandag meer!

Besos Kim, Sofie & Lotte

Bienvenida!

Na een lange, avontuurlijke reis over de gladde wegen van België en Nederland (bedankt Erik & Heidi) en een lange vlucht zijn we alle 3 veilig aangekomen in het gastgezin. Bij aankomst was het even wennen aan het temperatuurverschil maar daar zullen jullie ons zeker niet over horen klagen.

We werden alle drie hartelijk ontvangen door onze gastgezinnen. Het enthousiasme waarmee we verwelkomd werden, was een goed begin. Na een goede nachtrust was er van onze jetlag niets meer te merken. De eerste dag hebben we samen met onze gastgezinnen de toerist gespeeld, Sofie en Kim bezochten "Laguna de Yahuarcocha" en Lotte "Cotacachi Cayapas".

Vandaag hebben we 'Universidad Téchnica del Norte" leren kennen. Ramiro en Katherina gaven ons de nodige uitleg en een rondleiding op de campus. De komende twee weken zullen we elke dag vier uur Spaanse les volgen en nog lessen psychiologie en fysiologie. Het was niet makkelijk om met onze beperkte kennis van het Spaans dit te regelen, maar met handen en voeten is het ons toch gelukt!

Adiós Amigos!!

Besos Lotte, Kim & Sofie